Baricco en de barbaren. Nog steeds over de ervaring. Ik blijf even citeren. ‘Over het algemeen gaan de barbaren naar plekken waar ze ‘doorgangssystemen’ vinden. In hun zoektocht naar betekenis, naar ervaring, gaan ze op zoek naar handelingen waar ze snel in kunnen en gemakkelijk weer uit kunnen. Ze geven de voorkeur aan systemen die de beweging niet opvangen, maar genereren. Ze zijn dol op iedere ruimte die een versnelling genereert. Ze bewegen zich niet in de richting van een doel, want het doel is de beweging. De baan die ze afleggen ontstaat per toeval en stopt uit vermoeidheid: ze zijn niet op zoek naar de ervaring, ze zijn de ervaring. Wanneer ze de kans krijgen, bouwen de barbaren de systemen waarin ze reizen volgens hun evenbeeld: het internet bijvoorbeeld. Maar het ontgaat hun niet dat het grootste deel van het begaanbare terrein bestaat uit handelingen die ze hebben meegekregen van het verleden, en van hun aard: oude dorpen. Wat ze dan doen is die aanpassen totdat ook die dorpen doorgangssystemen worden: dat is wat wij ‘plundering’ noemen. Het is misschien een cliché, maar van kinderen kun je heel veel leren. Ik denk dat ik ben opgegroeid in voortdurende intimiteit met een heel exact scenario: de verveling. Ik had niet meer pech dan anderen, het was voor iedereen zo. De verveling was een natuurlijk onderdeel van de tijd die verstreek. Het was een habitat die was voorzien en gewaardeerd. Benjamin, daar heb je hem weer, zei: de verveling is de betoverde vogel die het ei van de ervaring uitbroedt. Mooi. En de wereld waarin wij zijn opgegroeid dacht er precies zo over. Neem nu eens een kind van tegenwoordig en zoek de verveling in zijn leven. Meet hoe snel het gevoel van verveling in hem losbarst, zodra je de wereld om hem heen vertraagt. En vooral: begrijp hoezeer de hypothese hem vreemd is dat de verveling iets anders uitbroedt dan ‘een verlies van betekenis’, van intensiteit. Een afzien van ervaring. Zie je de ontluikende mutant?'( bladzijde 111-112)
