Nog steeds de barbaren van Baricco. Ik citeer. ‘In feite komt het erop neer dat we straks geloof moeten hechten aan alle flauwekul die zich voordoet in de vorm van een oppervlakkige, snelle en spectaculaire sequentie – net zoals we in het verleden bijvoorbeeld elk stuk verfijnde muziek dat zich voordeed in krankzinnige, onbegrijpelijke vorm automatisch herkenden als kunst. Aangezien wij mensen zijn die al zover zijn gekomen dat we doeken met een snee erin exposeren, en bestuderen, en beschouwen als een belangrijk ijkpunt van de beschaving, staan we allemaal op de nominatie om te buigen voor de eerste barbaar die, ik noem maar wat, een opengereten kind, het schaakspel en de Madonna van Fatima in sequentie zet. Dat risico is niet denkbeeldig. Aan de andere kant zou je je misschien moeten afvragen: was de situatie eigenlijk wel zo heel verschillend tijdens andere historische mutaties zoals de Verlichting of de Romantiek? Waren dat niet ook gewoon technieken? En produceerden zij niet ook afkeurenswaardige dingen, telkens als ze werden gebruikt als pure techniek, virtuositeit en expositie? En hoeveel idioten zijn er geen held geworden enkel omdat ze die techniek gebruikten, op het juiste moment, en in de juiste handen? Zouden we daarom de Verlichting en de Romantiek moeten veroordelen als rampzalige mutaties? Zegt de muziek van Clayderman ons iets over de waarde van Chopins muziek? Is het feit dar er mensen bestaan die ingelijst legpuzzels van Zwitserse landschappen aan de muur van hun woonkamer hangen een weerlegging van de grootsheid van de romantische waarneming van de natuur? Jammer dat dit enkele ‘gedachtebeginnetjes’ zijn. Hier zou ik nog afleveringen lang over door kunnen gaan. Wees gerust, ik zal het niet doen. Wat overigens niet wil zeggen dat je dat zelf niet mag doen , op je eigen kamertje.’ (bladzijde 166) Hij zegt het toch wel weer lekker. Morgen over de democratie.
