met het essay van Wjm Kok ‘Bicycle Wheel, Het conceptuele model van Marcel Duchamp’ uit de bundel ‘Hoe kunst en filosofie werken’. ‘Deze ruimtelijke-tijdrelatie kan ook worden toegepast op de geschiedschrijving. Deze is dan in eerste instantie aan te wijzen als een fenomeen van het gestreepte met de twee volgende kenmerken:de jaren tellend met het vastleggen van wat er zich aan gebeurtenissen heeft afgespeeld;het met terugwerkende kracht beschrijven en inschrijven aan de hand van een lineaire chronologie van wat als relevant wordt beschouwd. Maar zelfs de meest geterritorialiseerde gebeurtenissen,of ze nu tot geschiedenis of kunstgeschiedenis worden gerekend,zijn onderhevig aan doorlopende evaluaties die het noodzakelijk maken om dat wat vastgelegd is,voortdurend te herschrijven. Het boek ‘A Thousand Plateaus’ is zelf een goed voorbeeld van de activiteit van het herschrijven van de geschiedenis,al verloopt het hier wellicht wat speculatiever en experimenteler dan binnen de geeigende disciplines gebruikelijk is. De manier waarop data,titels en afbeeldingen als koppen van de hoofdstukken worden weergegeven,laten een ontregelde chronologie zien. De vele ‘plateaus’ schrijven niet alleen geschiedenis,maar beschouwen de vraag ‘Wat is er gebeurd?’ als een vraag zoals die in een detective wordt gesteld,een vraag naar een ‘gebeurtenis'(event). Dat begrip ‘event’ kreeg ook een bijzondere betekenis in de beeldende kunst van de jaren zestig in de theatrale en minder theatrale optredens van Fluxus,een internationaal netwerk van kunstenaars dat erom bekend stond verschillende media en disciplines te mengen in acties en optredens die,al dan niet met participatie van het publiek ook ‘events’ werden genoemd. Maar hoe ‘glad’ Deleuze en Guattari ook hun nomadische oorlogsmachine inzetten tegen de macht van de bureaucratie en het staatsapparaat,ze lijken het daarbij toch niet te kunnen stellen zonder het maken van berekeningen,dat wil zeggen een ‘strepende’ (striating) activiteit.’ Wordt vervolgd. Nu weer een paar aantekeningen van Elias Canetti uit ‘Het geheime hart van het uurwerk’. ‘De reusachtige schedel van de Olmeek:ruimte voor een kalender.'(blz. 90) ‘Bijna hadden ze hem om het leven gebracht:met het woord ‘succes’. Maar hij nam het vastbesloten in zijn handen en brak het stuk.'(blz. 90) ‘Nu ziet hij anderen zijn leven bevingeren. ‘Wilde beesten’,zegt hij en denkt dat hij dit zelf niet is.’ (blz. 90) ‘Poging om zich van een kostbaarheid in iets waardeloos te veranderen.'(blz. 90) ‘Liefdesbrieven aan een handschrift.'(blz. 900 ‘Hij zuigt zich vast aan de werken van anderen,maar nooit dringt hij door tot hun merg. belangrijk voor hem is over wie hij verkeerde dingen zegt,niet dat het verkeerd is.'(blz. 92)Wordt vervolgd. Dit weblog is nog steeds een project dat hoort bij mijn hommages. Het is een constante ondertiteling;een zoektocht naar de vraag wat ik aan het doen ben en waarom.
