met het boek van Peter Henk Steenhuis en René Gude ‘door het beeld door het woord’. ”In het actieve leven zijn al deze vermogens tegelijk aan het werk. Je kunt ze in volle actie niet scheiden (“séparer”,zoals de Fransen zeggen),maar ze wel door even pauze te nemen in een viltcocon onderscheiden (“distinguer”). Je let dan gewoon even op hun werking en stelt datgene waarop ze werken,de wereld,tijdelijk buiten spel. Met onze mentale vermogens doen we dat zelden,maar velen van ons onderbreken wel regelmatig het gescharrel rond huis en kantoor om naar de fitness te gaan en daar de spiergroepen rond schouder en nek even lekker los te trainen. Wie dat doet laat z’n middenrif niet thuis (“séparation”),maar weet gewoon dat je vandaag de ene spiergroep kunt trainen en morgen de andere (“distinction”). Het niet scheiden,maar onderscheiden van onze mentale vermogens,gaat net zo en is precies zo aanbevelenswaardig als fysieke training met een saunaatje achteraf.’ Het is mij nog niet helemaal helder. ‘Een slagje technischer dan. Om je in de wereld staande te houden moet je dingen gewaar worden (weten wat er aan de hand is) en je moet naar dingen kunnen streven (erop af willen of niet). Laten we die twee hoofdgroepen het streefvermogen en het voorstelllingsvermogen noemen.”(bladzijde 357) Wordt vervolgd. Nu weer een gedicht van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘De windvanger’. ‘RIMBAUDS REIS/////toen ze Rimbaud in een draagbaar/driehonderd kilometer moesten vervoeren/van de woestijnstad waar hyena’s/zelfs bij klaarlichte dag buiten de muren/proestten en hoestten/tot aan de Schelfzee/waar hij aan boord van een stoomschip/terug naar Frankrijk hoopte te reizen/om het rottende been af te laten zetten///toen het been zo opgezwollen/en ettergeel was als een weke pompoen/en elke hobbel of schok/hem deed lachen en hoesten en hikken van pijn'(bladzijde 232) Wordt vervolgd. Het gedicht is nog niet af.