een paar gedichten van b.zwaal uit de bundel ‘zeesnede’ gedichten 1984-2019. ‘de duinen hebben hun zee afgeworpen/het kwam uit de wind/en zij keerden het///uitgestrekt ligt het zand/onder de klem van het mos/het bewaart licht/van oudsher een gave/die schrijnt bij het zien///de pijn van de ziekte bevat/geen tijd voor het ander///het land leeg bevat angsten/in schaarse hoofden///troost/gulpt uit de vormen/een bloem/der narcis schone/stulpt/van verlangen///zonder hoofden geen angsten/geen duinen geen troosten'(bladzijde 245) ‘het mergelt in het land, verscholen zit de tijd, het water leeft en sloopt///vastopstaand,de hoge bomen zwijgen,/de rivier, verblind door waterstroom///de hoge bomen zwijgen, het lage hout/in fluister van de ritseling kijkt/vragend op///de bomen horen in de wind wel hun verlangen/van ver te zijn, van ver te weten///vastopstaand de hoge bomen zwijgen'(bladzijde 246)Dit zijn de gedichten. Wordt vervolgd.
