ik las dat Hans Tentije is overleden op 26 oktober. Voor deze bijzondere dichter citeer ik uit zijn eerste bundel zijn eerste gedicht. Een kleine hommage.
Negentienachtendertig/De wereld een carrousel van berooid licht/sleets de teugels van die ene schimmel met z’n roodgeverfde manen/likken kinderen op de helse kermis van Allerzielen/aan brosse chocoladeskeletjes///dronken Consul (die van jou en mij, op deze aarde)/ in dit oord van minstens achttien kerkhoven maar van nog veel/meer kroegen; sleep ons mee, mee, van kaft naar kaft///onder de vulkaan, ’t rad van avontuur, van aangevreten of/nog steeds gepruimde dogma’s: ‘Es inevitable la muerte del Papa’…/is ook de slag aan de Ebro voorgoed verloren///geen water drink je, Consul, geen helderheid of de belofte daaraan/op laaien de branden van je verbeelding, tijd is een kwakzalver/en onze angst valt met geen vracht aan drank te blussen///weet je, de moord sterven er velen, en ook een paus/gelooft er goddank eenmaal aan, ging beter ooit bij de duivel te biecht/hoe of z’n ogen breken, hoe of hij straks als een smiecht/nog in de zon probeert te kijken en alleen maar schemer ziet///gooi hem een dooie hond na in ’t ravijn’ (Uit: Alles is er, bladzijde 5)
Lezen, blijven lezen. Zie o.a. zijn ‘ Wat het licht doet’ ; een andere bundel is; ‘Deze oogopslag’; ook heel bijzonder ‘Om en nabij’ ; dan ok nog ‘Uit zoveel duisternis’. Het is poezie van een zeer hoog niveau. Beschouwing en observatie; we kijken opnieuw naar de wereld.
