met ‘Netwerk in eclips’ van Samuel Vriezen. ‘Waarmee het systeem van betrekkingen dat onder de mogelijkheid van betekenistoekenning zelf ligt zou openbarsten. ‘Inwendig instorten’. Er worden banieren gehesen tegen verwijzing. Verwijzing moet worden vernietigd,verzwakt,vergeten. De structuur van het teken zelf wordt geschonden,met opzet,waardoor bevrijdende energiestromen vrijkomen die vastzaten in dit systeem van betrekkingen. De betekenden komen vrij,of trekken zich nog meer terug in de achtergrond van het literaire of artistieke evenement. Betekenaars nemen grotere autonomie aan. Een Jacobinisme. Als systemen produceren,dan is ondermijning antiproductie. ‘Kapitaalvlucht’. Een ondoorzichtigheid,gebrek aan nut,verspilling,disseminatie,een openlijk ‘experimentalisme’ (om een geëigende en negatief geladen term te gebruiken). ‘Het schrijven kan de structuur van het teken aanvallen als het dat gevestigde systeem van verschillen repressief heeft verklaard. Maar er zit een ironische draai aan. De Blobachtige sociale kracht van inwisselbaarheid & equivalentie (ontketend door de kapitalistische machinerie en zo noodzakelijk voor het verhandelbaar maken van taal) gaat aan ons vooraf:het heeft in feite het systeem van verschillen waar betekenistoekenning van afhangt al vergaand geërodeerd.”(bladzijde 68) Wordt vervolgd. Nu weer verder met gedicht II van Hans Tentije uit de bundel ‘Om en nabij’. ‘door sulfaatblauwe druivenranken en grillige/haast misvormde olijven omgeven,kwam soms,wanneer hij uitkeek/over de valleien,de zangerende pijn/van een ooit gesmaakt geluk in hem boven///net als het gevoel eigenlijk een ontheemde te zijn/op deze,zijn argeloze geboortegrond,waar tal van plekken/hem schuwden,niet herkenden///en liever hadden dat hij ze mijden zou'(bladzijde 10) Dit was het gedicht. Wordt vervolgd. Een bijzonder woord. Uit ‘JA NEE’ van Tonnus Oosterhoff het woord ‘rijksappelafspraak’. (bladzijde 28)
