Het motto. ‘ Kritiek van de nieuwe objectiviteit’ ‘ Hofmannsthal en Aleco Dossena’ ‘ Karl Kraus’ ‘ De kritiek als fundamentele discipline van de literatuurgeschiedenis’ ‘ Duitse brieven’ ‘ Theologische kritiek’ ‘ Ik haal mijn bibliotheek uit de kisten’ ‘ Franz Kafka’ ‘ Kleine geschiedenis van de fotografie’ ‘ Paul Valery’ ‘ Ik las en ik genoot behoorlijk. Het boodschappenlijstje van een genie. Toen stond er: ‘ De aardbeving van Lissabon’ ‘ Het destructieve karakter’ ‘ Beschouwingen over de radio’ Zie je, de radio. dacht ik, en toen kwam ik bij de volgende titel. En de volgende titel was een titel waar ik misschien al jaren op wachtte, waarvan ik waarschijnlijk al jarenlang had gedroomd om hem ooit te vinden in de inhoudsopgaven van Benjamin, zonder hem ooit te vinden, eerlijk gezegd, maar ook zonder alle hoop te laten varen. En kijk, daar had je hem. De volgende titel luidde: ‘ Mickey Mouse’ Ik weet niet, ik ben tegenwoordig ook al ontroerd als ik ‘ De kronieken van Narnia’ zie, maar goed, daar in de boekwinkel van Ferlinghetti, was ik ontroerd. Mickey Mouse. Er bestaat een artikel van Benjamin getiteld ‘ Mickey Mouse’. Ik bedoel: die man had Proust vertaald, hij had meer van Baudelaire begrepen dan wie ook, hij had een fundamenteel boek geschreven over het Duitse barokke drama (hij was zo ongeveer de enige die wist wat dat was), hij keerde Goethe binnenstebuiten als een sok, citeerde Marx uit zijn hoofd, hij aanbad Herodotus, hij schonk zijn ideeen aan Adorno. En op een gegeven moment bedacht hij dat om een beter begrip te krijgen van de wereld, niet om een nutteloze erudiet te zijn – het handig zou zijn om een beter begrip te krijgen … van wie? Van Mickey Mouse. Hier komt dan het derde motto. ‘ Mickey Mouse’ (Walter Benjamin)’ ( bladzijde 25-26) Goed toch, zo’n motto en die uitleg. Heerlijk.
