’tekent’ nog steeds de barbaar. ‘Misschien is een van de wezenlijke stijlkenmerken van de barbaren juist dat schema: een centrum dat de basis vormt en het systeem in beweging brengt, en een periferie die de betekenis magnetiseert. Mag ik een banaal voorbeeld geven? De hamburger. En dan in de hoogste en meest volmaakte zin, qua barbaarsheid: de hamburger van McDonald’s. Het centrum is de gehaktschijf. Heeft iemand in zijn hoofd waar die naar smaakt? Nergens naar, eigenlijk. De betekenis van dat ding om te eten zit in de rest. Die gehaktschijf zelf is dan ook altijd hetzelfde en onverplaatsbaar; de beweging komt op gang wanneer je kiest wat je erop wilt, en eromheen, en erachter. We zijn er inmiddels aan gewend, maar je moet toegeven dat het een beetje vreemd is. Theoretisch gezien, en volgens de principes van Monsieur Bertin, zou je als je een gehaktschijf wilt eten eigenlijk moeten kunnen kiezen tussen een heleboel soorten gehaktschijven, en dat zou dan de betekenis ervan zijn: kiezen voor Argentijnse bief in plaats van saignant Deens kalfsvlees. Maar niks daarvan. Die gehaktschijf zal iedereen worst wezen. Het is de rest die het verschil maakt. Het is een mentaal schema, geef toe. Een oversteek van de betekenis in de richting van de perifere gebieden van de bijkomstigheid. De nomadische betekenis neemt de plaats in van de vaste betekenis. Wat een barbaren. Dus gaan we naar gigantische megabioscopen om te kijken naar films die vaak de voorspelbare gehaktschijf zijn van vrolijke gezinsuitjes waarbij van alles geconsumeerd wordt. Of we schaffen elk willekeurig voorwerp aan dat Armani produceert, zelfs een onderzetter, ook al zouden we het nooit in ons hoofd halen om in de kleren van Armani te gaan lopen. Of we stemmen op partijen waarvan we het programma nooit hebben gelezen. Of we kijken naar voetbal op tv en blijven weg uit het stadion. Of we gaan naar Las Vegas om te eten. Of we kopen La Republica om een cursus Engels voor kinderen mee naar huis te nemen.'(bladzijde 183-184) Hij is wel duidelijk, die Baricco.
