Over mijn beeldend werk ‘De Hommages’. Je kunt een tekst vergelijken met een raakvlak, een huid. Roland Barthes doet het o.a. Lezen is zo een schuivende beweging over het raakvlak. Lezen kan schrammen veroorzaken. Lezen is dan vergelijkbaar met een lichamelijke aanraking. Met de ogen kun je al lezend het lichaam van de tekst schaden. Ik maak leesverslagen van mijn favoriete teksten/schrijvers. Ik ren en spring , kijk op en duik weer in de teksten en tel de aanrakingen en ervaar het schuren. lezen is op te vatten als een oeroude lichaamscultuur. De lijflijkheid van de tekst is niets meer dan een fantasie, een restant van de verloren wereld. Ik ben op zoek naar die wereld van de tekst via de huid van de oude verweerde ijzeren en koperen platen die ik bewerk. Ik zoek bewust naar die kwetsuren in de tekst maar ook op de oppervlakte van de verweerde platen. Ik ben bewust aan het spoorlezen; het terugvinden van de afdrukken in het zand. Ik wil de schrammen langs om te weten hoe het binnen in die ander is. Dat is het verlangen dat er steeds is. Je hoort er dan bij, bij de mensenberg. De mnemotechniek van het schrijven verbergt de afgrond van het lijf en ik probeer dat aan de oppervlakte te krijgen.
