met Derrida ‘Sjibbolet voor Paul Celan’. ‘Een moeilijk vertaalbaar verschil:in Schibboleth is het Februar,maar In Eins is het Feber(Dreizehnter Feber). Wat ons,in een spel met archaismen en het Oostenrijks (37),als een sjibbolet in februari,zou kunnen brengen tot etymologie die het woord,ongetwijfeld ten onrechte,herleidt tot februarius,het moment van koorts,van toeval,van crisis,ontvlamming of ontsteking. Beide gedichten wenken naar elkaar als verwanten,medeplichtigen,bondgenoten,maar zijn tegelijk zo verschillend als maar kan. Zij dragen wel en niet dezelfde datum.Een sjibbolet garandeert de overgang,van het een naar het ander,in al hun verschil,binnen het zelfde,binnen dezelfde datum,de passage tussen Februar en Feber. Binnen dezelfde taal spreken zij twee verschillende talen. Delen haar. Ik zal hier dan ook,net als Jean-Luc Nancy in Le partage des voix(De deling der stemmen),teruggrijpen op het Franse woord partage:deling of verdeling. Het duidt zowel op verschil,de demarcatielijn van de waterscheiding,de splitsing en cesuur,als op deelname:datgene wat wij delen omdat we het gemeenschappelijk hebben en daarin,onder de noemer van toebehoren,met elkaar communiceren. Getroffen door de semantische en formele overeenkomst tussen beide,die niettemin geen enkele linguistisch-historische bestaansreden,geen enkele etymologische noodzaak heeft,waag ik het erop hier een verband te leggen tussen deling als sjibbolet en deling als symbolon. In beide vormen van S-B-L wordt aan een ander een onderpand gegeven,’er sprach/uns das Wort in die Hand'(‘hij sprak/ons het woord ter hand…’):een woord of een deel van een woord,het complementaire part van iets dat in tweeen is gedeeld ter bezegeling van een verbond,de tessera.Het moment van verbintenis,van ondertekening,van pakt of contract,van belofte,het moment van de ring.(38) Hier wordt deze rol vervuld door de signatuur van de dagtekening. Voorbij de singuliere gebeurtenis die zij markeert en waarvan zij de eigennaam is – een naam die van het gebeuren zelf kan worden losgemaakt en deze kan overleven:dus haar roep kan doen weerklinken en wat vervlogen is opnieuw kan oproepen als het vervlogene,in zijn as – brengt zij,net als een titel(titulus heeft de lading van vergaring),een meer of minder openlijke,meer of minder geheime conjunctie van elkaar onderling delende singulariteiten samen,die ook in de toekomst dezelfde datum zullen delen.’ (bladzijde 57-58 uit Jacques Derrida ‘Sjibbolet voor Paul Celan’) Wordt vervolgd.
