met het boek van Peter Henk Steen huis en René Gude ‘door het beeld door het woord’. ‘Natuurlijk is vastzitten ook confronterend,maar het is net als vrijheid een energie waar schoonheid in zit. Eigenlijk is het begrip burgerlijkheid een emotioneel gat van de maatschappij geworden:niemand wil daar meer mee geassocieerd worden:het is een negatieve vorm geworden,die mij juist mogelijkheden biedt.’ Vlakbij ‘burgerlijk’ staat ook het woord ’tutje’. ‘Ik gebruik graag roze,er zijn veel gordijntjes te zien,bloemen. En middenin zit een liefdespaartje. Softer kun je het moeilijk vinden. Dat tuttige is aantrekkelijk,én benauwend. Daarom staat daar rechtsboven ook:”Je moet wel scherp blijven.”‘ Is dat ironie? ‘Het is wel lollig bedoeld;vaak levert mijn kritische brein tijdens het tekenen dit commentaar. Maar het gaat ook om het zwaard en de schede,die als erotische symbolen gelden. Het zwaard is scherp en daardoor gevaarlijk,de schede voorkomt dat. Ik vraag me af hoe dingen eruitzien als ze niet scherp zijn. Wat een schede ook doet is:vasthouden. Dat vind ik spannend:hoe ziet vasthouden eruit? In zekere zin houdt de aarde ons ook vast.’ Hoe langer ik naar deze tekening kijk,hoe sterker ik het idee krijg dat ‘Under the Surface’ en tegenbeeld is van de grot van Plato. In dat beroemde verhaal zitten mensen vastgebonden in een grot. En wij mensen zijn gevangenen die,met de rug naar het licht,de schaduwen op een muur tegenover ons voor de echte werkelijkheid houden. Filosofen,zo luidt de strekking van het verhaal,gaan op zoek naar de bron van het licht en proberen mensen te behoeden voor schijnkennis. Verwerf je werkelijke kennis,dan krijg je zicht op de ideeënwereld ver boven onze dagelijkse werkelijkheid. En nog hoger,bovenaan deze ideeënwereld,staan het Ware,het Goede en het Schone.'(bladzijde 103-104) Wordt vervolgd. En nu weer een gedicht van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘In de loop van de woorden’. ‘(dans,dans)///te dansen/in de duistere kroeg/onder het huilen van de hoge eucalyptusbomen op het erf/op het ritme van de weemoedige donkere hartslag/van Cesária Évora’s stem/zingend van verre dansende eilanden///dronken van wijn weemoedig/van wijn/om rond te draaien,te wiegen,je hand los te laten,/dronken van wijn met verdriet/rond te draaien,je hand weer te pakken/onze schaduwen flakkeren mee op de muren/in de hartstocht van de dans van het samenzijn///te dansen te dansen/alsof de duistere nacht buiten/droomt van vleermuizen en uilen/in takken van huilende bomen///de dauw die omlaag stuift/die de gesluierde maan verduistert/in haar wolkenschuit/de dans in de schulp van de duistere kroeg/de wijn de nacht de stem en het ritme/van Cesária Évora/die wegklinken en het vrijen/alsof het verstrijken van de nacht/nooit voorbij zal gaan'(bladzijde 43) Wordt vervolgd.
