met het boek van Peter Henk Steenhuis en Rene Gude ‘door het beeld door het woord’. ”Dat komt,denk ik,doordat nostalgie je nooit voor een keus stelt:je kunt onmogelijk terug in de tijd,vroeger is verdwenen. Heimwee is concreet,je verlangt naar een plaats die je eventueel weer zou kunnen opzoeken – je hoeft het vliegtuig maar weer te pakken,de andere kant op.’ Hebben deze boeren dan echt Heimwee of is het meer nostalgie? ‘Er is zeker een verschil tussen de terminaal zieke patient van Claudy Jongstra,die vertelt Heimwee te ervaren bij het zien van een wandkleed van haar,en de boeren in Canada. Als die boeren echt Heimwee zouden hebben,zouden twijfelen tussen de boel verkopen en teruggaan of blijven,dan werkt een fles parfum niet. Echt Heimwee maakt ziek,doordat je constant twijfelt wat te doen. De boeren waar Leemeijer over spreekt zullen geen Heimwee hebben naar dat stukje grond,zij verlangen naar dat jongetje dat ze waren. In zoverre is het een tijdgevoel,nostalgie dus.’ Empathie een omweg zorgt voor tijdwinst Het meest opmerkelijke aan de wand met beelden van Harry Haarsma is dat je ernaar blijft kijken.’ (bladzijde 381-382) Wordt vervolgd. Nu weer een gedicht van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘De windvanger’. ‘OM DE BERG TE LEGEN/voor Wang Wei en Du Fu/////Halverwege mijn levenstocht ontdek ik de Weg/Wind vlugvoetig,hemel stil,langarmige apen krijsen/Nu ik oud ben leef ik nabij groene bergen/Water zo helder en zand zo wit/Achteruit vliegen de vogels/Ik dwaal alleen daar/En zonder mondgenoot geniet ik van de ontvouwde stilte/De eindeloze rivier rolt zijn golven uur na uur voort/Maar krijgt de maan niet klein/Na de lange ziekte beklim ik de hoogten/Slenterend tot waar de stroom in mos verdwijnt/Rust ik uit en kijk hoe wolk na wolk verschijnt/In het voorbijgaan kom ik mijn oude buurman tegen/Ik vergeet terug te gaan en kwebbel hemel en land/In een bewegend zand:och,we leven in grimmige tijden/En treuren over ons haar van sneeuw/Bekneld door armoe zien we zelfs af van de wijn!’ (bladzijde 270) Wordt vervolgd.
