met ‘Netwerk in eclips’ van Samuel Vriezen. ‘Schrijven vertegenwoordigt niet,het maakt de lezer en de schrijver zelf tegenwoordig. En als die tegenwoordigheid an sich het hoofdonderwerp zou zijn,zou falen eigenlijk niet eens mogelijk zijn. ‘Everybody’s Autobiography’ eindigt als volgt:’That is a natural thing,perhaps I am not I even if my little dog knows me but anyway I like what I have and now it is today.’ Een passage uit ‘Practicum of het steriele schrijven’ van Willy Roggeman: ‘Eigenlijk wil ik alleen wat dressuur van de hand die de laatste jaren voor het schrijfgebaar niet meer deugde. Je kan zeggen dat de geschikte hulpmiddelen,het adequate materieel,ontbraken:de juiste pen,het ideale papier;en organisch:het soepele polsgewricht en een gemakkelijke houding. Sofismen van de decadente estheet of onweerlegbaarheden van het beroep? Het doet er niet toe,maar ik schrijf in dit geval haast uitsluitend omwille van de genoegens van het zichtbare handschrift. Ritmisch krassen,tekenen in de overtuiging dat de tekens ook nog iets moeten betekenen. Mij boeit vooral de dans van de tekens op het papier,het processuele van het schrift,de plotse doorstotingen op de horizontale,de hardnekkige haltes,de orgelpunten van de blik die wegglijdt van het papier en die een scherm van mogelijkheden aftast waarop blijkbaar toch nooit iets te lezen valt.[…]”(bladzijde 36-37) Wordt vervolgd. Roggeman past perfect in mijn project ‘Ondertiteling’. Mijn werk is een ode aan het moment van het schrijven;het handschrift dat voortkrast. Nu weer verder met het verhaal ‘Jade of albast’ van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘Alles één paard’. ‘Een van de smalle straten die liep langs de schaduwen van een kathedraal,een enorm klooster en de blinde muren van andere bolwerken,kon van hieraf een heel eind met het oog worden gevolgd. Zondags betraden weinig mensen er het plaveisel:nu en dan iemand in een zwarte mantel sjouwend met een zwaar touwnet vol kruidenierswaren en groenten van de markt,en die straat had haar eigen wind.'(bladzijde 90) Wordt vervolgd. Het verhaal is nog niet af. Een bijzonder woord. Van Paul Celan het woord ‘vingergedachten’.
