met ‘Weerstandsbeleid (nieuwe kritiek)’ van Jeroen Mettes. ‘Hoe is dit mogelijk? We snappen hoe het ritme ons in de greep houdt (door gewoonte),maar hoe kan het ons überhaupt grijpen? Deleuzes tweede passieve synthese van de tijd – Geheugen – is fundamenteler dan de eerste omdat het de eerste pas mogelijk maakt. Het voorbijgaan van de tijd in de eerste passieve synthese – de assymetrie van verleden en toekomst begrepen als samentrekking in een levend,continu heden – verklaart niet de paradox dat het heden ons toch ook voortdurend lijkt te ontsnappen in de richting van de verleden tijd. Bovendien is de opeenvolging van hedens in de eerste synthese bijzonder kaal en karakterloos,terwijl we toch de indruk hebben dat ieder heden ‘joue “la même vie” à un niveau différent'(DR 113). Deleuze concludeert: ‘[I]l faut un autre temps dans lequel s’opère la première synthèse du temps. […]Et la synthèse passive de l’habitude renvoie ellemême à cette synthèse passive plus profonde,qui est la mémoire. […] L’Habitude est la synthèse originaire du temps,qui constitue la vie du présent qui passe;la Mémoire est la synthèse fondamentale du temsp,qui constitue l’être du passé (ce qui fait passer le présent) (DR 109).’ Wat is het Geheugen?'(bladzijde 285) Wordt vervolgd. Nu weer verder met de bundel ‘Om en nabij’ van Hans Tentije. Ik citeer het gedicht ‘Rituelen’. ‘Tussen de slakkehuisvormige ornamenten/van brede leuningen vluchten treden/naar het marmeren terras aan de rand van een zacht glooiend/grasveld,dat drempels,vestibulen/en grafkelders overwelft///beide hurkende wachters aan de voet/van de trap zijn kennelijk niet bij machte geweest/de tijd de toegang te ontzeggen'(bladzijde 46) Wordt vervolgd. Het gedicht is nog niet af. Een bijzonder woord. Uit de bundel ‘Lucebert verzamelde gedichten’ het woord ’taartstenen’.(bladzijde 59)
