met ‘De lezer en de wereld’ van Jeroen Mettes uit het boek ‘Weerstandsbeleid’. ‘De lezer gooit zich in het gedicht,zoals Empedokles zich in de vulkaan gooide,als een offer om de Poëzie mogelijk te maken,om een functie te worden van de tekst – ,die de tekst als singulariteit bepaalt. Het besluit van de lezer is tegelijk een val in het besluitloze en onbeslisbare,en de immanente lezer is actief noch passief. Want waar zijn we als we lezen? We pulseren in het ritme van het gedicht,en dat is alles. Maar het gedicht heeft ons nodig. Inderdaad,lezen is een vorm van ascese,de afbouw van de lezer tot niets dan een functie overblijft. Als ik de verwonderingspoëtica wereldloosheid heb verweten,heb ik daarmee geen pleidooi willen houden voor de onproblematische integratie van poëzie in de bestaande maatschappij en ‘het dagelijks leven’. Integendeel,ik heb in de epifanie de extatische acceptatie van het dagelijks leven gezien. Wat bevestigd moet worden is dan ook niet de wereld als zodanig,maar de wereld als ons werk,ons verlangen. De wereld als zodanig – als beeld of als onrepresenteerbaar ‘Ding an sich’ – is een mystieke abstractie,een pessimistisch product van een tegen zichzelf gekeerd verlangen. Daarnaast moet ‘ons werk’ niet beperkt blijven tot samenvatten en interpreteren,voelen en denken.'(bladzijde 312-313) Wordt vervolgd. Nu weer verder met het gedicht ‘DE SCHARE VAN SPIEGELS NEEMT ALTIJD REVANCHE’ van Mark van Tongele uit de bundel ‘De loeiende tier’. ‘Reddeloos. De weg kwijt. Misschien is het beter zo?/Op de tast. Alles wazig. Hopeloos. De toekomst kwijt./Dat wil ik niet meer. Moederlief,ik wil blijven dromen./Ben jij even gek? Verrek! Ik wil gerust gelaten worden./Afstoting,opoffering. Begrijp jij dat? Hart & harmonie./Wil je eerlijk tegen me zijn? Ik wil niet liegen. Nooit meer./Ruïne. Chaos. Gebruik nu eens je verstand! Inzicht./Hoe is het mogelijk? Onthouding. Ben ik je kwijt?/Het is ver gekomen. Ben jij even ziek? Ik wil altijd/fit en gezond zijn. Reiniging. Is dit dwaas? Oerdrift.'(bladzijde 42) Het gedicht is nog niet af. Wordt vervolgd. Een bijzonder woord. Uit de bundel ‘Lucebert verzamelde gedichten’ het woord ‘kijkschild’.(bladzijde 186)
