Weer verder met het essay ‘Het zwijgen van de tragedie’ van Stefan Hertmans uit de bundel ‘Het zwijgen van de tragedie’. ‘Stel dat men dan toch, met deze kritiek in het achterhoofd, Antigone een scheet zou willen laten produceren, dan zou de lach misschien hier en daar iemand duidelijk maken dat de paradoxale, gênante kracht ervan in feite de hele orde van het menselijk verlangen op haar kop kan zetten en juist daardoor dezelfde gruwel opleveren als de volgehouden tragedie; deze nihilistische impuls van de alles loochende lach – door Bataille in al zijn anarchistische kracht bij de toeschouwer versterken, omdat men beseft zich in een beschamende patstelling te bevinden. Lacan merkt ergens op dat er meer kans is op de lach naarmate het sacrale sterker aanwezig is.’ (Bladzijde 272) Dit is fragment 4. Wordt vervolgd.
