met de lezing van P.F. Thomése ‘Het raadsel der verstaanbaarheid,over de kunst van het authentieke’. Uit ‘Verzameld Nachtwerk’. ‘Het is deze kern die wordt gezocht en die gevonden wordt in een emotie,want niets werkt zo goed bij massavorming als emoties. In de authenticiteitsbeoordeling hebben emoties een grotere waarde dan ideeën. In de veronderstelde kern bevinden zich emoties,de ideeën bevinden zich daaromheen,als een harde schil waar je doorheen moet breken om tot de kern te geraken. En aldus wordt in onze cultuur steeds veelvuldiger de overtuiging aangehangen dat onze ware gevoelens ons vrijwaren van bedrog. Mits deze gevoelens spontaan zijn opgetreden,gelijk een niesbui of een ander natuurverschijnsel waar men zelf niet aan te pas komt. Ambiguïteit,ironie en dergelijke zijn,als handlangers van het verstand,uit den boze. Vorm,esthetiek of hoe je het ook noemt,het is allemaal verhulling,onechtheid. Het zijn nabokoviaanse schilden om je achter te verbergen,het zijn theoretische uitvluchten van schrijvers die zich niet durven te engageren. Let op dat durven. Eerlijkheid is iets wat je moet durven. Het is het loslaten van de reflectie,van de achterafgedachte. Wie niet eerlijk zegt wat hij vindt,wordt hypocriet gevonden.'(bladzijde 133-134) Wordt vervolgd. Nu weer een gedicht van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘Skryt Om een zinkend schip blauw te verven’. Verder met het gedicht ‘De woorden tegen de wolken’. ‘(in een schoenvol modder zou ik jouw woestijnrozen willen/planten/om de maan een zin te geven/en een woordsommetje zal ik op de veters schrijven:/’wanneer je te lang blijft slapen/verrot je op den duur’/dat noemen ze/dood aan de voeten…///(zo probeerde ik deze woorden in het vers te stoppen/lieve en treurige Yehuda,/is de dood op te vangen of in het woord?'(bladzijde 91) Wordt vervolgd.
