Ivo Michiels (1923) ‘ Het literaire werk van Ivo Michiels heeft zich altijd tegen een strikte indeling naar genre verzet. In ‘ Mag ik spreken? ‘ lopen herinnering en anekdote, feit en fictie, verwijzing en citaat naadloos in elkaar over. En steeds gaat het bij Ivo Michiels om de oorlog, om vaders en zonen. Omdat hij sterk gelooft in de vitaliteit en eeuwigdurende veranderbaarheid van een literaire tekst, liet Michiels’ tiendelige ‘ Journal brut’ (1983-2001) zich makkelijk herzien. De belangrijkste passages zijn samen gebracht tot een fonkelnieuw toegankelijk geheel: ‘ Mag ik spreken?’. ‘ Hij spat van elke bladzijde, en de levensdrift zit in elke regel. Dat maakt hem zo modern. Hij is zonder twijfel een van de belangrijkste schrijvers in de Nederlandse letteren. Door hem te lezen, ben ik begonnen met schrijven.’ (Peter Verhelst) ‘ Als schrijver – en een groter compliment is nauwelijks denkbaar – overschrijdt Ivo Michiels intussen, ongehinderd door ruimtevrees maar zonder ophef, alle voorstelbare grenzen.'(Cyrille Offermans) Zo was het wel weer genoeg. HIJ IS GOED, HEEL GOED.En al heel lang.
