Nog even vasthouden aan Baricco’s ‘de barbaren’. ‘Om de kwestie volledig te begrijpen missen we nog één mozaïeksteentje. Je zou kunnen tegenwerpen dat ook een boek van Flaubert een synthetische sequentie was en is: een geformaliseerde, gesynthetiseerde reis, speciaal gemaakt om te worden geconsumeerd zonder dat je je huis uit hoeft. En dat is ongetwijfeld waar. Dus waarom dan niet Flaubert en wel Disneyland? Wat is het verschil? Alleen dat Flaubert intelligent is en Disneyland niet, waardoor de barbaar naar Goofy gaat en niet naar Madame Bovary? Als zoiets het juiste antwoord is, kan dat volgens mij waar zijn in meerdere gevallen die tamelijk onbeduidend lijken. Maar er is iets subtielers aan de hand. Je moet niet vergeten dat de barbaar altijd alleen maar op zoek is naar doorgangssystemen: hij wil tussenstations die zijn beweging niet afremmen, maar juist opstuwen. Als hij de synthetische sequenties nadert (enorme porties wereld die zijn samengeklonterd in één punt) weet hij dat hij een risico loopt: het risico dat hij daar blijft steken. Die stations beloven een zodanige samenkomst van stukken wereld dat ze dreigen te verworden tot eindstations: dat is het spook van het doodlopende spoor. Daarom heeft de barbaar een voorkeur voor die synthetische sequenties die een soort lichtheid en vloeibaarheid van structuur bewaren: deze zorgen voor een versnelling van de stappen die er doorheen gaan en maken het onmogelijk voor de aandacht om al te vast wortel te schieten. Vaak is een dergelijke acrobatiek samen te vatten in de term spectaculariteit. In een tamelijk ruime zin van het woord, maar dat is wel de term die ervoor gebruikt wordt. De spectaculariteit die beweging genereert is het geheim van Disneyland, en in het algemeen van alle synthetische sequenties die tegenwoordig furore maken.(Mocht Flaubert daar al toe in staat zijn geweest, dan was dit niet wat hem interesseerde: hij werkte voor Monsieur Bertin.)Natuurlijk houdt de term spectaculariteit zo’n beetje alles in waar de niet-barbaarse samenleving allergisch voor is: gemakkelijkheid, oppervlakkigheid, effectbejag, commerciële drift, enzovoort. Het zijn allemaal vormen van behoorlijk betekenisverlies, in haar ogen. Een afschuwelijk gebed zonder end. Maar wat ik wilde uitleggen is dat het voor de barbaar juist basisvoorwaarden zijn voor zijn beweging: ze zijn de prijs die hij moet betalen (en die voor hem niets voorstelt) in het zicht van zijn beloning: de ervaring.'( bladzijde 157-158)Morgen het verleden. We schieten op.
