over de media ; over de lezing van de wereld.Ik ga verder met citeren. ‘Op een extreem niveau blijft een historisch, bloeddorstig conflict in een Afrikaans land een non-item voor een westerse krant, totdat het in sequentie treedt met porties wereld die het westerse publiek bezitten. Het zou bijvoorbeeld besproken moeten worden door een linkse politicus als Bertinotti, al was het maar bij een kop koffie, dan pas zou het echt nieuws kunnen worden. Hoe absurd het ook moge lijken, dat is precies wat wij van de media verwachten: we betalen om een dergelijke lezing van de wereld te verkrijgen. In dat opzicht schikken we ons, hoe bewust of onbewust ook, naar een basisidee dat bij uitstek barbaars is en waar we in theorie niet achter staan, maar dat we in werkelijkheid zonder enige moeite in praktijk brengen. De betekenis van de dingen schuilt niet in hun oorspronkelijke, authentieke baan, maar in het spoor dat eraan ontspringt wanneer ze in aanraking komen met andere stukken wereld. Je zou kunnen zeggen: ze zijn niet wat ze zijn, maar wat ze worden.Hoe je een dergelijke manier van denken ook beoordeelt, waar het ons hier om gaat is dat we het barbaarse kenmerk ervan moeten begrijpen: dat wil zeggen begrijpen dat het hier niet om een degeneratie gaat die wordt gedicteerd door een vorm van waanzin, maar dat het gaat om het gevolg van een bepaalde manier van denken over de betekenis van de wereld. Het is het uitvloeisel van een nauwkeurige logica. Discutabel, maar nauwkeurig. Vandaar dat het tegenwoordig zo moeilijk is geworden om te leunen op een authentieke betekenis van onze handelingen: omdat we balanceren tussen twee verschillende wereldbeelden, en we de neiging hebben om die allebei tegelijk toe te passen. Aan de ene kant houden we de herinnering levend aan de tijd toen de betekenis der dingen enkel was weggelegd voor degenen die de puurheid en striktheid hadden om terug te gaan in de tijd, en de plaats van hun oorsprong te benaderen. Aan de andere kant weten we inmiddels maar al te goed dat alleen dat bestaat wat onze banen kruist, en dan vaak nog alleen op dat moment: we beseffen dat de dingen in hun moment van de grootste lichtheid en snelheid deel gaan uitmaken van grotere figuren, waarin wij de pregnantie van een schrijfstijl herkennen, en waarin we hebben geleerd om de wereld te lezen. Zo dwalen we tamelijk verdwaasd rond, hunkerend naar de tijd toen handelingen nog authentiek waren, terwijl we leven in de tijd waarin de authenticiteit synoniem is geworden met bestaan. Dat is nou niet bepaald een makkelijke positie.'( bladzijde 172-173) Om over na te denken. Morgen verder.
