weer een gedicht van J.L. Borges uit de bundel ‘De Gezworenen’. ‘WOLKEN(1)/// Er is wellicht geen ding dat niet/ een wolk is. Wolken zijn de kathedralen/ van lijvig steen en bijbelse ramen/ die de tijd slechten zal. Wolk is de Odyssee,/ die telkens als we haar openslaan verandert/ als de zee. De weerglans van je gezicht/ is al anders in de spiegel en de dag/ is een twijfelachtig labyrint./ Wij zijn die gaan. De welgevormde/ wolk die oplost in het avondrood/ is ons beeld. Onophoudelijk gaat/ de roos over in een andere roos./ Je bent wolk,zee,vergetelheid./ Je bent ook wat je hebt verloren.’ (bladzijde 59) Wordt vervolgd.