paar dagen ‘kunst op locatie project Klifhanger. Stond in Den Hoorn bij mijn ‘Gasten over de vloer’installatie. Altijd weer een bijzondere ervaring om de reacties te horen. Heb veel poëzie voorgelezen. De verkoop van de ‘bundel’ verliep goed. Nog drie weekeinden. Nu weer verder met het essay van Anneke Brassinga ‘De imperatieven’ uit de bundel ‘Bloeiend puin’. ‘In elke tafereel dat zij ons tonen,lijkt het alsof ze ons slechts een vluchtige blik gunnen op een verrukkelijk oord,verschillend van de rest van de wereld,en wij zouden niets liever willen dan dat zij ons tot in het diepst ervan laten doordringen.[…]Dat die plekken ons anders en mooier dan de rest van de wereld toeschijnen,komt doordat ze de ongrijpbare glans dragen van de indruk die ze op de kunstenaar hebben gemaakt,en die we even eenmalig en dwingend zouden zien rondwaren op het onaanzienlijke en onderdanige beeld van elke ander landschap dat hij had kunnen schilderen. Die aanblik,die ons betovert en begoochelt,en waar wij zo graag zouden ingaan,is de essentie van iets dat in zekere zin geen materie heeft – een luchtspiegeling,vastgelegd op doek – van het iets dat visie is. De mist waar onze gretige ogen doorheen zouden willen boren,is de uiterste zegging van de schilder. De opperste inspanning van de schrijver vermag niet meer,evenmin als die van de schilder,dan ten dele de sluier voor ons op te lichten van lelijkheid en zinledigheid die maakte dat het universum ons onverschillig liet. Hij zegt ons:Kijk! Leer te zien! en op dat moment verdwijnt hij. Dat is de waarde van literatuur en tegelijk het manco er van. Haar rol wordt overschat als men er meer dan een inwijding in wil zien. Lezen staat op de drempel van het geestesleven;het kan ons er toegang toe bieden;maar het behoort er niet toe.[…]Het lezen geeft ons toversleutels om diep in ons de deur te openen van vertrekken waar we zelf niet hadden kunnen komen.’ Zonder verloren,aan het lezen van boek of wolkenlucht verspilde tijd kan er geen hervonden tijd zijn.'(bladzijde 62-63) Wordt vervolgd. Nu weer een paar aantekeningen van Elias Canetti. Dit keer uit de bundel ‘Het pantheon van vergeten dingen’. ‘De mooie gebarsten woorden’. (blz. 36) ‘Een zin tot een landschap misvormen.'(blz. 43) Bij de hommage die ik aan het voorbereiden ben voor Canetti zijn het vooral dit soort zinnen die bij mij in het hoofd gaan werken. De andere trouwens ook,maar er zijn verschillen. ‘Een boek!Daar zit driekwart van je leven in,je hoop,je begeerte,je somberheid,je verdriet en je twijfel. Je bent het nu allemaal kwijt. Waar ben je? Wat blijft er voor je over? De krater van je boek.'(blz. 58) ‘Hij wil niets beschrijven,hij wil het zijn. Als hij het niet kan zijn,wil hij het loven. Als hij het niet kan loven,dan voorvoelen.'(blz. 49) Mijn hommages hebben hier iets mee te maken; met zijn ,loven en voorvoelen. Maar dan ben je er nog niet. Het is telkens weer een begin. Wordt vervolgd.
