met het boek van Peter Henk Steenhuis en Rene Gude ‘door het beeld door het woord’. ”Een kunstmatig vormgegeven ding waaraan wij gericht dierbare impressies kunnen ontlenen,herhaalbaar op willekeurige momenten en plaatsen. Vermoedelijk is “absoluut”,dat “losgezongen van iedere context” betekent,hier passender dan abstract. Los van tijd en plaats,in plaats van beschikbaar op ieder moment.’ Soms is Heimwee ook wel draaglijk. Ik denk bij die weemoedige Heimwee op een idealiserende manier aan een verloren tijd of een omgeving die eens je bestemming was en waar je nu zou willen vertoeven. ‘Heimwee en nostalgie zijn twee reacties op een enorme vooruitgang die al heel lang geleden in werking is gesteld. Heimwee is een ruimtelijk begrip. Het is een verlangen naar een plaats waar je geweest bent,naar alles wat met die plaats samenhangt. Nostalgie is een tijdsbegrip,het is een verlangen naar een vroegere periode,naar “The Roaring Twenties” bijvoorbeeld. Ik zou zo graag een quickstep doen met een kokerjurk aan en zo’n pothoed op mijn hoofd.’ Heimwee is heftig,nostalgie is mild. ‘Dat onderscheid gaat vaak wel op.”(bladzijde 380-381) Wordt vervolgd. Nu weer een gedicht van Breyten Breytenbach uit de bundel ‘De windvanger’. Verder met het gedicht ‘DE DODE DICHTER’. ‘De dode dichter drijft op zijn rug en denkt:/krekels hebben godweet veel te zeggen/en meeuwen op de wind zijn volmaakte parabolen/om de bewegingen van ongeruite gedachten te begrenzen:/deze wereld was goed voor mij///De dode dichter voelt hoe de stroom/van een ander verleden aan hem trekt/waar dromen zijn verzopen/en waar wrakken slapen die zich hebben vastgebeten/op koraalriffen in een eeuwige roest/Hij lacht,draait zich om,zwemt/dieper de zee in/en wast alle stront uit zijn hoofd’ (bladzijde 266-268) Wordt vervolgd.
