Weer verder met het essay ‘Het zwijgen van de tragedie’ van Stefan Hertmans uit de bundel ‘Het zwijgen van de tragedie’. ‘2 Het zwijgen van de tragedie ligt eigenlijk van oudsher in het bestaan van een koor. Het koor is de archaïsche,bovenpersoonlijke stem die tussen goden en mensen staat; het vertegenwoordigt een intermediaire meditatie over de ironie van het menselijke lot. In die zin vertegenwoordigt het koor de wezenlijke ‘gap’ van de tragedie. Maar omdat het koor meestal datgene beschrijft wat niet uitgebeeld kan worden, dat wat omwille van de nauwsluitende economie van het stuk niet getoond kan worden, dat wat de fatale oneerbaarheid van de gebeurtenis bevat, bevat het ook de kern van het zwijgen van de tragedie: wat het stuk ‘werkelijk zegt – namelijk dat er een fatale cesuur tussen mensen en het sacrale gaapt, dat ze zich daaraan verwonden als aan een roestig stuk ijzer na de oer-oorlog tussen goden en mensen, en dat er geen remedie voor bestaat omdat het antieke leven wel zo gestructureerd en gepredestineerd leek (juist door de nabijheid van de goden) – deze gedachte bevindt zich altijd offstage. Tragedie is ‘what happens while people are busy making other plans’ (nogmaals met dank aan John Lennon).’ (Bladzijde 275) Dit is fragment 10. Wordt vervolgd.
