Auteur: Willem Broens

verder met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot. Over de poëzie van Paul Celan. ‘Met welk een verschrikkelijke eenvoud is deze zin geschreven. Ze blijft in haar eigen onzekerheid nog lang bij ons doorklinken, omdat ze zowel de beweging van de hoop als de onbeweeglijkheid van de wanhoop verstrengeld in zich draagt.Ze is de eis…

verder met ‘Spreek als laatste’; Blanchot over de poëzie van Paul Celan. ‘En dit tussen haakjes. Alsof deze haakjes een pauze vormen, waarin een gedachte schuilgaat, die, zelfs daar waar alles ontbreekt, nog een geschenk blijkt te zijn, een herinnering, een gemeenschappelijk bereik: //(Was ik als jij. Was jij als ik./stonden we niet/onder één zelfde…

met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot; over de poëzie van Paul Celan. ‘Deze steeds terugkerende woorden lijken ons te willen doen geloven aan een werkelijkheid of materie die poederachtig,zacht, licht of misschien zelfs wel gastvrij is. Een dergelijke indruk wordt echter al snel verdrongen door de dorheid die spreekt uit het veelvuldig gebruik van…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot over de poëzie van Paul Celan. ‘Onverhuld aan de poorten van de/droom/strijdt een eenzaam oog./Er zal nog een oog zijn,/vreemd,naast/het onze:stom/onder het stenen lid./Oh,dit dronken oog,/dat hier ronddoolt als wij/en ons bij vlagen/verwonderd als één ziet./Van ogen doortrokken donker daarbinnen./Ogen en mond staan zo open en/leeg,/Heer./Jouw oog,…

verder met Blanchot over Celan; ‘Spreek als laatste’. ‘Misschien is het een toevlucht – is het een toevlucht of een oproep? – om zich, via het netwerk van de taal (‘oog,oogbol tussen de spijlen’), toe te vertrouwen aan een blik die verder reikt. Misschien is deze toevlucht een wachten op een mogelijkheid om te kunnen…

verder met Blanchot over Celan; Spreek als laatste. ‘Wat we hier zien, in deze vaak zo korte gedichten waar de woorden en de zinnen vanwege het ritme van hun onbegrensde bondigheid door wit omgeven lijken te zijn, is dat dit wit, deze onderbrekingen en deze stiltes geen adempauzes zijn, maar dat zij juist van een…

verder met Blanchot over de poëzie van Celan.De inleiding is van Joke Hermsen en Henk van der Waal. ‘Het is in dit buiten van wereld, in deze ‘stervenskloof’ dat de gedichten van Paul Celan hun oorsprong vinden. Gedichten die de ervaring dragen van het al duizend maal gestorven zijn en toch nog leven, de ervaring…

verder met Blanchot ‘Spreek als laatste’, de inleiding van Joke Hermsen en Henk van der Waal. ‘De dood is hoopvol, omdat door de ontkenning van het onmiddellijke en bijzondere bestaan van de dingen de mens zich een betekenisvolle wereld schept die hij bewonen en beheersen kan. De literatuur echter probeert het bijzondere dat in de…

ik al aankondigde, nu de inleiding van Joke Hermsen en Henk van der Waal bij het commentaar van Blanchot over de poëzie van Paul Celan. Titel ‘Spreek als laatste’. ‘Het hier vertaalde commentaar van Maurice Blanchot op de poézie van Paul Celan, is een commentaar in de meest letterlijke zin van het woord. Het spreekt…

verder mer Carl De Strycker over Paul Celan in de Nederlandstalige poëzie. ‘De zo vaak verguisde aanpak van Bloom, die hier voor het eerst in de neerlandistiek uitvoerig geoperationaliseerd werd, blijkt daartoe – uiteraard met de nodige kritische nuances en aanpassingen, en afhankelijk van de besproken tekst – dikwijls geschikt. Een dergelijke benadering van de…