Weer verder met ‘De poëtische ervaring’ van Lex Bohlmeijer. Het gaat nog steeds over Ivo Michiels.Het is de aanloop naar een hommage of wordt het een hommage-collage. Op zoek naar kleur en vorm naar tekst; weer een kijkopdracht. ‘Het leven moet in al zijn gelaagdheid en complexiteit tot uitdrukking gebracht worden. Welnu, als de meerduidigheid van het woord kenmerkend is voor poëzie, dan is de meerduidigheid van het verhaal kenmerkend voor het proza van Michiels. Zijn literaire universum gehoorzaamt aan eigen wetten, en één daarvan, die zorgt voor een hoge graad van ambiguïteit, wil ik hier onder de loop nemen; het principe van de metamorfose – de langzame verglijding van het ene in het andere. Ergens in dat proces van ‘op weg zijn naar’ bevindt zich een moment van osmose, ambiguïteit verankerd in het verstrijken van de tijd.De techniek van de metamorfose duikt overal op, maar in ‘Vlaanderen ook een land’ lijkt het wel het brandpunt. Zo is ‘Naar Sneeuwland zullen we reizen, naar Sneeuwland zullen wij gaan’ een kras voorbeeld van de dynamiek van de metamorfose op meerdere niveaus tegelijk. Vertrekpunt is Michiels’ verhuizing van België naar Frankrijk, na de voltooiing van de Alfa-cyclus. Het relaas van een bevrijding, van zijn definitieve afscheid van het vaderland en een belangrijk moment in zijn autobiografie. Maar juist dit autobiografische karakter ondergaat tijdens het vertellen een transformatie.'( bladzijde 307-308) Wordt vervolgd.