Willem Broens

verder met ‘Paul Celan. De datum en het schrift’ van Jan Roelans. ‘2.De datum in de “Meridian”. In de “Meridian” omschrijft Celan het vernieuwende aspect van zijn poëzie als volgt: “Vielleicht ist das Neue an den Gedichten, die heute geschrieben werden, gerade dies: dass hier am deutlichsten versucht wird, ‘solcher Daten eingedenk zu blieben’”. Men…

verder met een essay van Jan Roelans ‘Paul Celan. De datum en het schrift.’ Het komt uit een bundel opstellen uit 1988 met de mooie titel;’In het licht van de letter’, ‘Zes oefeningen in deconstructie’. Uitgegeven door Peeters in Leuven. ‘l. Ter inleiding. De interesse voor de poëzie van Paul Celan is reeds met het…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Blanchot; over de poëzie van Celan. ”Temidden van al het verlies, bleef, bereikbaar, nabij en niet verloren,dit ene: de taal. Zij, de taal, ging niet verloren, ondanks alles. Maar ze moest door haar eigen gebrek aan antwoord heen gaan, door haar eigen vreselijk verstommen, door de duizend duisternissen van…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Blanchot; over de poëzie van Paul Celan. ‘Waar te komen? Alleen daar, waar – in de opeenvolging van de stervensscheuren – het onophoudelijk licht, dat schijnt zonder te verhelderen, fascineert. ‘Im Sterbegeklüft’. Het gaat hier niet om zomaar één scheur of kloof, maar om een onbepaalde reeks, een hele…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot. Over de poëzie van Paul Celan. ‘Met welk een verschrikkelijke eenvoud is deze zin geschreven. Ze blijft in haar eigen onzekerheid nog lang bij ons doorklinken, omdat ze zowel de beweging van de hoop als de onbeweeglijkheid van de wanhoop verstrengeld in zich draagt.Ze is de eis…

verder met ‘Spreek als laatste’; Blanchot over de poëzie van Paul Celan. ‘En dit tussen haakjes. Alsof deze haakjes een pauze vormen, waarin een gedachte schuilgaat, die, zelfs daar waar alles ontbreekt, nog een geschenk blijkt te zijn, een herinnering, een gemeenschappelijk bereik: //(Was ik als jij. Was jij als ik./stonden we niet/onder één zelfde…

met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot; over de poëzie van Paul Celan. ‘Deze steeds terugkerende woorden lijken ons te willen doen geloven aan een werkelijkheid of materie die poederachtig,zacht, licht of misschien zelfs wel gastvrij is. Een dergelijke indruk wordt echter al snel verdrongen door de dorheid die spreekt uit het veelvuldig gebruik van…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot over de poëzie van Paul Celan. ‘Onverhuld aan de poorten van de/droom/strijdt een eenzaam oog./Er zal nog een oog zijn,/vreemd,naast/het onze:stom/onder het stenen lid./Oh,dit dronken oog,/dat hier ronddoolt als wij/en ons bij vlagen/verwonderd als één ziet./Van ogen doortrokken donker daarbinnen./Ogen en mond staan zo open en/leeg,/Heer./Jouw oog,…

verder met Blanchot over Celan; ‘Spreek als laatste’. ‘Misschien is het een toevlucht – is het een toevlucht of een oproep? – om zich, via het netwerk van de taal (‘oog,oogbol tussen de spijlen’), toe te vertrouwen aan een blik die verder reikt. Misschien is deze toevlucht een wachten op een mogelijkheid om te kunnen…

verder met Blanchot over Celan; Spreek als laatste. ‘Wat we hier zien, in deze vaak zo korte gedichten waar de woorden en de zinnen vanwege het ritme van hun onbegrensde bondigheid door wit omgeven lijken te zijn, is dat dit wit, deze onderbrekingen en deze stiltes geen adempauzes zijn, maar dat zij juist van een…