verder met ‘Sjibbolet voor Paul Celan’ van Jacques Derrida. ‘Alvorens ons af te vragen wat een keer zeggen wil – zo het al iets zeggen wil – ,wat het woord keer wil zeggen in een enkele keer, voordat we als wijsgeren of taalfilosofen, als hermeneuten of poetologen de betekenis trachten te achterhalen van wat in het Frans une fois heet, zouden we langdurig en bedachtzaam stil moeten staan bij taalkundige grenzen, waar zoals u weet het woord sjibbolet op juiste wijze moet worden uitgesproken,willen we recht op doorgang, en dat betekent:recht op leven,verkrijgen. Une fois – niets is makkelijker te vertalen, zou je denken: einmal,once,una volta. En wat de keerpunten en wisselvalligheden van ons Romaanse taaleigen betreft: op het Spaanse fez, op heel de syntaxis van vicem,vice,vices,vicieus,vicissim,in vicem,vice versa, ja zelfs vicarius, op wendingen en wentelingen, herplaatsingen en vervangingen, zwenkingen en revoluties zullen we nog meermalen moeten terugkomen. Voorlopig slechts een opmerking:de semantische registers van al deze idiomen kunnen niet direct in elkaar worden vertaald;ze lijken heterogeen te zijn. In het Engelse one time wordt de tijd genoemd, wat niet het geval is in once of einmal, noch in het Frans, het Italiaans of het Spaans. De Romaanse talen zoeken eerder hun toevlucht tot de keer, de wending en de zwenking. En toch, niettegenstaande deze grenslijn,vindt een dergelijke overgang dagelijks plaats in terloopse vertalingen en zonder enige dubbelzinnigheid, elke keer wanneer de semantiek van alledag haar conventies oplegt.Elke keer wanneer zij het taaleigen uitwist.'(bladzijde 7-8 uit Jacques Derrida ‘Sjibbolet voor Paul Celan’) Wordt vervolgd.
