Willem Broens

verder met het opstel van Jan Roelans ‘Paul Celan. De datum en het schrift’. ‘In het verloop van de tekst wordt dit verder uitgewerkt, zowel wat de terugkeer van het schijnbaar onherhaalbare in verjaardagen, herdenkingen enz. betreft als op het vlak van de afbakening en identificering die met de besnijdenis als markering worden beoogd. Deze…

verder met Jan Roelans; ‘Paul Celan. De datum en het schrift’. ‘Zijn “Gegenwort” is geen werkelijk woord meer, maar slaat hem met verstomming. De interesse in deze werken voor de “da-tum” van de ander inspireert Celan ertoe om in de “Meridian” zijn poëzie aan de zijde van dit op het menselijke betrokken “Gegenwort” te stellen….

verder met Jan Roelans’ opstel ‘Paul Celan. De datum en het schrift’. ‘Juist in deze absurde uitroep schuilt volgens Celan de aandacht voor het “menselijke”, het u-topische gebied dat ook dat van het dichten is. Dit laatste verbindt hij zo met een spreken dat in zijn aandacht voor het andere buiten zichzelf de heterologie van…

verder met Jan Roelans ‘Paul Celan. De datum en het schrift’. ‘Aan Celans poëzie, die vaak als “hermetisch” bestempeld wordt, is de secessieve beweging in het polijsten van de taal tot een maximum aan “Faszination” echter volledig vreemd. Dit hangt met de “datum” samen die zijn hele werk motiveert, nl. de Holocaust, waarin zijn ouders…

verder met ‘Paul Celan. De datum en het schrift’ van Jan Roelans. ‘2.De datum in de “Meridian”. In de “Meridian” omschrijft Celan het vernieuwende aspect van zijn poëzie als volgt: “Vielleicht ist das Neue an den Gedichten, die heute geschrieben werden, gerade dies: dass hier am deutlichsten versucht wird, ‘solcher Daten eingedenk zu blieben’”. Men…

verder met een essay van Jan Roelans ‘Paul Celan. De datum en het schrift.’ Het komt uit een bundel opstellen uit 1988 met de mooie titel;’In het licht van de letter’, ‘Zes oefeningen in deconstructie’. Uitgegeven door Peeters in Leuven. ‘l. Ter inleiding. De interesse voor de poëzie van Paul Celan is reeds met het…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Blanchot; over de poëzie van Celan. ”Temidden van al het verlies, bleef, bereikbaar, nabij en niet verloren,dit ene: de taal. Zij, de taal, ging niet verloren, ondanks alles. Maar ze moest door haar eigen gebrek aan antwoord heen gaan, door haar eigen vreselijk verstommen, door de duizend duisternissen van…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Blanchot; over de poëzie van Paul Celan. ‘Waar te komen? Alleen daar, waar – in de opeenvolging van de stervensscheuren – het onophoudelijk licht, dat schijnt zonder te verhelderen, fascineert. ‘Im Sterbegeklüft’. Het gaat hier niet om zomaar één scheur of kloof, maar om een onbepaalde reeks, een hele…

verder met ‘Spreek als laatste’ van Maurice Blanchot. Over de poëzie van Paul Celan. ‘Met welk een verschrikkelijke eenvoud is deze zin geschreven. Ze blijft in haar eigen onzekerheid nog lang bij ons doorklinken, omdat ze zowel de beweging van de hoop als de onbeweeglijkheid van de wanhoop verstrengeld in zich draagt.Ze is de eis…

verder met ‘Spreek als laatste’; Blanchot over de poëzie van Paul Celan. ‘En dit tussen haakjes. Alsof deze haakjes een pauze vormen, waarin een gedachte schuilgaat, die, zelfs daar waar alles ontbreekt, nog een geschenk blijkt te zijn, een herinnering, een gemeenschappelijk bereik: //(Was ik als jij. Was jij als ik./stonden we niet/onder één zelfde…