Auteur: Willem Broens

wat een datum; verder met Yra van Dijk over Hans Faverey; Stand van zaken. ‘Bovendien noemt Spinoy naast de intertekstuele verbanden intratekstuele: dat wil zeggen verwijzingen binnen het oeuvre zelf. Dat laatste is een aspect waarop steeds meer nadruk is komen te liggen in de beschouwingen: dat Favereys oeuvre een geheel is en ook zo…

verder met ‘De stand van zaken’ uit het essay van Yra van Dijk over de poëzie van Hans Faverey, titel ‘Precaire ontregelingen’. ‘Met die visie zijn we ver verwijderd geraakt van de ‘betekenisloosheid’ die men in de jaren zeventig en tachtig aan Favereys poëzie toeschreef. Spinoy wijst juist op de romantische kant van Favereys poëtica….

verder met Yra van Dijk over Faverey; ‘Precaire ontregelingen’. Ik volg ‘de stand van zaken’. ‘En in 1994 wees Redband Fokkema al op de consensus in de receptie van Faverey, die ook volgens hem het gevolg was van een te eenzijdig navolgen van Bloems autonomistische ideeën over het werk. Hij verzette zich met name tegen…

verder met ‘Precaire ontregelingen’ van Yra van Dijk; over de poëzie van Hans Faverey. ‘Bloems uitgangspunt is dat alle gedichten van Faverey volgens een grondstructuur verlopen: ‘(..) er wordt een zelfstandig gegeven (naamwoord, woordgroep, zinsdeel zonder persoonsvorm) dat moeilijk thuis is te brengen, plompverloren in de aanhef geplaatst; dat gegeven wordt onmiddellijk losgekoppeld door witregel…

nog even verder met citaten uit ‘Precaire ontregelingen’over Hans Faverey, door Yra van Dijk. ‘Bovendien komen steeds dezelfde thema’s aan de orde: behalve de voortschrijdende tijd is dat de poëzie zelf of de andere kunsten en wat ze tegen het verval zouden kunnen inbrengen. Daarnaast speelt de identiteit een belangrijke rol, en de pogingen om…

Vervolgens wat citaten uit ‘Leegte, leegte die ademt’. Over het typografisch wit in de moderne poëzie. Auteur Yra van Dijk. Uit het hoofdstuk ‘Precaire ontregelingen’ Hans Faverey.(Inleiding) ‘Acht bundels verschenen er van Hans Faverey tussen 1968 en 1990, het jaar van zijn dood. Acht ‘herbergen’, noemt hij ze zelf in een gedicht uit ‘Het ontbrokene’,…

slot van ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Wat de schrijver ‘eigenlijk’ zou willen is zwijgen, maar dan in woorden. datgene waarover niet gesproken kan worden, het naamloze niets onder de taal, dát is zijn eigenlijke object. Het ligt voor de hand er nog maar eens…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘De aanslag van een akkoord, een eivormig stuk marmer, rode en gele strepen op een doek – en de verbeelding is weg, weg van al het herkenbare, het zegbare, het vertrouwde. Maar een woord, een enkel woord (het…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Het verlangen om niets meer te zeggen wordt hier identiek met het verlangen om alles over iets te zeggen; het is er niet meer van te onderscheiden. De gewone taal en de taal van de literatuur hebben in…

verder met ‘om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘De schrijver is de beeldhouwer van het niets, wat hij wil beschrijven is de volle pracht en praal van de nieuwe kleren van de keizer. Hij zegt: Ze zijn van donkerrood fluweel, met gouddraad doorstikt. Hij zegt: Ze…