Auteur: Willem Broens

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Maar wat dan met de lezer? Het lijkt alsof de lezer bij dit alles op een ongehoorde manier buiten beschouwing wordt gelaten. En inderdaad, in de visie van Blanchot schrijft de schrijver hoegenaamd niet voor de lezer, en…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Vandaar alle paradoxen die de literatuur en de schrijver omhullen, en die zo vermoeiend zijn voor de buitenstaander. Gaat het hier niet om een doorgedreven vorm van mystificatie, zo vraagt men zich weleens af, om een pose van…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Schrijven, zegt Blanchot, is een zuivere nuloperatie; meer nog dan beminnen of vertwijfeld zijn is het een bezigheid zonder doel en zonder resultaat: het begint met niets, maakt er alles van, en eindigt dan opnieuw met niets, maakt…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘De taal is immers geen ‘ding’ zoals de andere dingen van deze wereld, ze is niet echt een grondstof van de werkelijkheid maar berust, integendeel, op de afwezigheid van alles waar ze het over heeft. Dat zal uiteindelijk…

verder met ‘Om niets te zeggen , of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Blanchot gaat wellicht een tikkeltje te ver wanneer hij verkondigt dat alleen deze schrijvers echte schrijvers zijn (‘Le signe de son importance, c’est que l’ecrivain n’ait rien à dire’ , De l’angoisse au langage). Men kan allicht…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘De grens tussen hyperluciditeit en krankzinnigheid, daar is het smalle niemandsland waar de schrijver voortdurend probeert niet te wonen, ter plaatse trappelend, verspringend van het ene been op het andere, als iemand op blote voeten op hete as,…

verder met ‘Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘Blanchot heeft het over de vertwijfeling(l’angoisse) en over de merkwaardige sprong van vertwijfeling naar taal(De l’angoisse au langage). De vertwijfeling kennen we al, vooral van Kierkegaard, die haar beschrijft als ‘de ziekte tot de dood’ die evenwel niet…

verder met “Om niets te zeggen, of De nieuwe kleren van de keizer’ van Patricia de Martelaere. ‘En taal is er om over iets te spreken, om betekenissen op te roepen, om te verwijzen naar rede (reële of imaginaire) werkelijkheid. De schrijver, als degene die zich de moeite geeft schriftelijk te spreken, en aan dit…

Voor ik verder ga met het project ‘Lezen’ eerst even over de ‘hommages’. Ben hard aan het werk met Celan en Faverey. Bestudeer en leeslees Yra van Dijks’ proefschrift “Leegte, leegte die ademt”, ‘Het typografisch wit in de moderne poëzie’. Ik heb de ondergronden; zoek nu naar de juiste letter; kleur. Daarnaast ben ik hard…

verder met ‘De wereld is een woord’ van Patricia de Martelaere. ‘Het symptoom – het neurotische gedrag van de geesteszieke – als niet-talige’ uitdrukking’ (uitdrukking is eigenlijk al te veel gezegd) van het onbewuste, is niets anders dan zo’n privé-gegeven waarvan de betekenis niet in het bewustzijn kan worden geïntegreerd. Het symptoom is, als een…